Raymond Pettibon
Amerykański artysta Raymond Pettibon od lat 70. konsekwentnie rozwija swój własny, unikalny język artystyczny. Tworzy głównie rysunki na papierze, posługując się przede wszystkim czarnym tuszem, który uzupełnia kolorowymi gwaszami i farbami akrylowymi, korzysta także z technik kolażowych. Prace opiera na efektownych, nieoczywistych zestawieniach obrazów z wyrwanymi z pierwotnego kontekstu fragmentami tekstów, które często są zapożyczeniami z literatury, filozofii i poezji. W jego mrocznych, ironiczno-depresyjnych rysunkach nieustannie powracają te same motywy oraz charakterystyczne postaci: bohaterowie kreskówek, filmów i komiksów, politycy, surferzy, baseballiści, prezydenci Stanów Zjednoczonych, protestujący aktywiści, członkowie kultów i organizacji terrorystycznych oraz neonaziści. Pettibon jest niestrudzonym, krytycznym komentatorem historii oraz aktualnej rzeczywistości społeczno-politycznej Ameryki. Zaprezentowany na wystawie wybór prac artysty obejmuje antywojenne, antyfaszystowskie i antyrasistowskie rysunki z lat 80. i 90. oraz nowsze dzieła, analizujące pełną przemocy, podziałów i nienawiści rzeczywistość Stanów Zjednoczonych epoki Busha, Obamy, wojny w Iraku i kryzysu ekonomicznego.
Zrealizowana specjalnie dla Muzeum praca Pettibona Bez tytułu (Nowy Low) – Untitled (A New Low) to wersja ikonicznej kreskówki politycznej Davida Lowa. Jej tematem jest Pakt Ribbentrop-Mołotow, czyli umowa zawarta między Hitlerem a Stalinem dotycząca podziału łupów w wojennej Europie.
Raymond Pettibon (ur. 1952 w Tuson) – mieszkający obecnie w Nowym Jorku amerykański ilustrator i rysownik. Na przełomie lat 70. i 80. zyskał rozgłos jako twórca okładek płyt oraz ulotek i plakatów dla zespołów związanych z punkową sceną muzyczną Południowej Kalifornii. W świecie kultury niezależnej szybko osiągnął status kultowy, projektując m.in. logo dla zespołu Black Flag oraz okładkę płyty Goo zespołu Sonic Youth, co przełożyło się na rozwój jego międzynarodowej kariery artystycznej. W swojej twórczości inspiruje się zarówno Williamem Blakiem czy Francisco Goyą, jak i karykaturą polityczną z prasy; łączy popkulturę z cytatami z literatury, poezji i filozofii; miesza pozbawioną złudzeń obserwację rzeczywistości z charakterystyczną ironią i humorem.
