Martha Rosler

W swojej kanonicznej serii kolaży House Beautiful: Bringing the War Home (Piękny dom: sprowadzając wojnę do domu), 1967–72, Martha Rosler zwraca uwagę na to, jak wojna za pomocą mediów masowych przenika do sfery prywatnej, „oswaja się”, będąc częścią codziennego, estetycznego i moralnego doświadczenia. Artystka, nawiązując do antywojennych fotomontaży Johna Heartfielda czy Hanny Hoch, zestawia fotografie z magazynu modowo-wnętrzarskiego „House Beautiful” z obrazami wojny w Wietnamie. Dla pokolenia aktywistów lat 60. seria ta stała się amerykańską Guernicą. Artystka wskazywała na odpowiedzialność zwykłych obywateli za horror rozgrywający się tysiące kilometrów od ich domów, powodowany ich wyborami politycznymi czy konsumenckimi. Pokazała jak poprzez obecność odbiorników telewizyjnych w każdym mieszkaniu, konflikt zbrojny w Wietnamie stał się „wojną salonową” – idealnie wklejoną w tło życia codziennego Amerykanów. Po czterech dekadach od powstania cyklu House Beautiful: Bringing the War Home, jednej z kanonicznych prac pacyfistycznych lat 60. XX wieku, Martha Rosler postanowiła stworzyć jego kontynuację. Nowa seria jest reakcją na zaangażowanie Stanów Zjednoczonych w konflikt zbrojny w Afganistanie i Iraku – wojen transmitowanych na żywo i w wysokiej rozdzielczości przez telewizje kablowe, na podobieństwo patriotycznej soap opery. W Iraku znajdowało się ok. 600 dziennikarzy, pilnujących by widzom nie umknął nawet najmniejszy szczegół prowadzonych przez Amerykanów operacji militarnych. Dodatkowo pojawiły się również inne formy relacjonowania konfliktu zbrojnego, jak np. blogi żołnierzy, wnoszących w relacje także elementy pozamilitarne – przyjaźni, kulinariów czy osobliwej turystyki (tzw. miliblogs). Łącząc zdjęcia z magazynów modowych i wnętrzarskich z obrazami wojennego cierpienia i destrukcji, Rosler po raz kolejny podkreśla splot kapitalizmu, mass mediów i przemocy.

Martha Rosler (ur. w 1943 roku w Nowym Jorku) – artystka i aktywistka, krytykująca aparat władzy i opresji z perspektywy feministycznej. Posługuje się fotografią, filmem, instalacją, performansem czy tekstem, jest też zaangażowana w działalność akademicką w Stanach Zjednoczonych i Europie. Jej prace Semiotics of the Kitchen (1974/1975), czy House Beautiful: Bringing the War Home (1967–72) weszły do kanonu amerykańskiej sztuki XX wieku.