Jerzy Tchórzewski

Jerzy Tchórzewski był twórcą wyjątkowym i osobnym – zupełnie odrzucił postulaty obu dominujących po wojnie kierunków: realizmu socjalistycznego i koloryzmu, zwracając się w kierunku malarstwa surrealistycznego i nadrealistycznego. Jego obrazy przypominają wizje wyłaniające się pod powiekami, wydobywające się z ciemności mroczne majaki, lęki i wynurzające się z podświadomości obsesje. W 1955 roku na Ogólnopolskiej Wystawie Młodej Plastyki Przeciw wojnie – przeciw faszyzmowi zaprezentował surrealistyczne gwasze i prace olejne oraz szereg monotypii, za które otrzymał nagrodę. W swojej późniejszej twórczości eksperymentował z materią malarską, poetyckim realizmem i abstrakcją, malując przede wszystkim kompozycje przypominające kosmiczne wybuchy i erupcje wulkanów, przywodzące na myśl mity kosmogoniczne oraz koncepcje religijne. Obraz Upadająca Postać charakteryzuje ekspresyjny, gorączkowy wyraz. Jego centralną część stanowi skręcone w agonii ciało sportretowane na tle pustego krajobrazu, będące być może dalekim echem doświadczeń wojennych artysty. W pracy Tchórzewski zrywa ze sztuką tematyczną, przedstawieniową, odtwórczą wobec rzeczywistości, poszukując malarstwa anty-przedmiotowego, onirycznego i nasyconego niejednoznacznymi obrazami i scenami.

Jerzy Tchórzewski (ur. 1928 w Siedlcach, zm. 1999 w Warszawie) – malarz i pedagog. W swojej twórczości zwracał się ku surrealizmowi i nadrealizmowi. W czasie II wojny światowej walczył w szeregach Armii Krajowej. W latach 1946–51 studiował w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie, był w tym okresie związany z kręgiem II Grupy Krakowskiej, później dołączył także do międzynarodowego ruchu artystycznego Phases. W warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych prowadził pracownię na Wydziale Grafiki.